വെറുപ്പ്

 ചില മുറിവുകൾ
സാവധാനത്തിലാണ്
ഉണങ്ങുക

തൊലിയിലൂടെ
നുഴഞ്ഞുകയറി ഞരമ്പിലേക്ക് ഒഴുകിയിറങ്ങുന്ന
 ശത്രുവിന്റെ
കുതന്ത്രമുണ്ടായിരിക്കും
അതിന്.

അപ്പോഴാണ്
എനിക്ക് കാണുന്നതെല്ലാം
 രണ്ടായി മുറിക്കാൻ തോന്നും.

 ചലനമുള്ളതെല്ലാം
അറുത്തു കളയാൻ തോന്നും.

 റോഡ് മുറിച്ച്
വെറുതെ
അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും പായുന്ന
പൂച്ചയെ പോലെയാകും
 ഞാനും.

 അപ്പോഴാണ്.
അപ്പോൾ മാത്രമാണ്
അവന്റെ
ശരീരം
എനിക്ക് അരോചകമാകുക.

 അവന്റെ കുടിൽ എന്നിൽ
അറപ്പ് ഉണ്ടാക്കുക.
 അവന്റെ പേരും മണവും പോലും
എന്നിൽ
ഓക്കാനമുണ്ടാക്കുക.

 എന്നാലും "എന്റെ മുറിവ്"
"എന്റെ മുറിവ്"
 എന്ന് ഞാൻ ഉള്ളിൽ
കിതച്ചു കൊണ്ടിരിക്കും

 പേപ്പട്ടിയെപ്പോലെ

 വെറുക്കപ്പെടാനായി
 ഞാനൊന്നും ചെയ്തിട്ടില്ല.

പനിനീർ തോട്ടത്തിലേക്കുള്ള
 അവന്റെ കുടിൽ ഞാൻ നിരപ്പാക്കി കടലിനെ ഞാൻ രണ്ടായി വിഭജിച്ചു കറുപ്പും തവിട്ടും കലർന്ന
മണ്ണിനെ രണ്ടായി
കൊത്തി മറിച്ചിട്ടു. 

ഇരുട്ടിൽ
 നിശബ്ദനായിരുന്ന്
 പലനിറത്തിലുള്ള
 ഉടുപ്പുകൾ തുന്നി ആളുകൾക്ക്
സമ്മാനിച്ചു.
ഇത്രമാത്രം

എല്ലാ ചോരക്കുഞ്ഞുങ്ങളെയും
 ഞാൻ കൊന്നൊടുക്കി.

 അവർ പിതൃ ഹത്യ നടത്തുമെന്ന് കഴുകന്മാർ പ്രവചിച്ചിരുന്നു.

 പ്രണയിക്കുന്നവർക്കിടയിൽ
ഞാൻ
 വലിയ മതിലുകൾ പണിതു.
രാജ്യത്തെ രക്ഷിച്ചു.

 എന്നിട്ടുംഅവന്റെ
 തകർന്നടിഞ്ഞ കുടിലിലേക്ക് നോക്കുമ്പോൾ
എന്റെ മുഖച്ഛായയുള്ള കുഞ്ഞ് വിളിച്ചു പറയുന്നത് എനിക്ക് സഹിക്കാനാവുന്നില്ല

 "ഞാൻ
നഗ്നനാണെന്ന്"